Hansı ki, kənddə sözün əsl mənasında heç nə yoxdur. Söhbət İsmayıllının Keşxurt kəndindən gedir. Əhali sayı getdikcə azalan kəndin bircə səfalı təbiəti var. Yaşamaq üçün vacib olan sudan, yoldan, yanacaqdan ümumiyyətlə söhbət gedə bilməz. Ən acınacaqlısı da budur ki, 21-ci əsrdə bu kəndin uşaqları təhsil almaq hüququndan məhrum qalıblar. Yolumuz İsmayıllının Keşxurt kəndinədir. Gözdən-könüldən uzaq olan bu kənd rayon mərkəzindən 30 km uzaqlıqda yerləşir. Cəmi 14 ailənin yaşadığı bu yerə getmək üçün Gəraybəyli kəndi istiqamətində bir neçə km asfalt yolu rahat şəkildə qət edərək Keşxurt kəndinə üz tuturuq. Dağların arasından, meşənin ortasından enişli-yoxuşlu yolları keçərək kəndə çatırıq. Çatıb bir stəkan su alıb içmək istəyəndə özünə deyirsən dayan. Amma bu kənddə hamının bəxti Rəhilə xanım kimi gətirmir. Bəli, kəndin ən qiymətli heyvanıdı uzunqulaq. Kimdə varsa, bir addım yox, xeyli irəlidədi deyirlər. İş ondadı ki, yay aylarında bulaq da quruyur. Əlacsız qalan sakinlər ya əllərində su qabları 7 km uzaqlıqda yerləşən qonşu kəndə gedirlər, ya da suyu pulla almalı olurlar. Təbii ki, yolsuz kəndə uzaq məsafədən gətirilən suyun qiyməti də ikiqat artır. Susuzluq səbəbindən kənddə ağaclar məhv olur, fərdi təsərrüfatlar sıradan çıxır. Özü üçün belə su tapmayan kəndlinin mal-qarası susuzluqdan tələf olur. Dərd bir ola, iki ola. Kənddə problem tək su ilə yekunlaşmır. Burda nə yol, nə mavi yanacaq,tibb məntəqəsi,market,nə də məktəb var. Kənddə yaşayan uşaqlar təhsil almaq üçün ilin dörd fəslində, min bir əziyyətə qatlaşaraq ya başqa kəndlərə elm dalınca getməli olur, ya da ki, rayonda yaşayan qohumlarının evində qalaraq təhsillərini davam etdirirlər. Qalacaq yerləri olmayanlar isə..... Kənddəki vəziyyət ailələri burdan didərgin salıb. Kənd sakinləri dəfələrlə dərdlərini aidiyyatı qurumlara danışsalar da çarə qılan tapılmayıb. Elə kəndin icra nümayəndəsi də deyir ki, mövcud vəziyyətdən yuxarılar xəbərdardı. Belə görünür ki, cəmi bir neçə ilə tərk edilmiş kəndlərin siyahısında Keşxurtun da adı görünəcək.